Herkese Merhaba
Meydan okumanın günlerini karıştırmışım, 16. ve 18. gün yer değiştirmeliymiş. Bugünün yazı konusu özlediğim bir şeymiş. Ve dün yazamadığım için iki günü birden yazacağım. 19. günün konusu hayatımın ilk aşkıymış. Neden kendi kendime meydan okuma yapmaya başladım ki ben ?!?!
Özlediğim o kadar çok şey var ki… 13 yaşımı özlüyorum… Ergen olmayı özlüyorum… Bağıra bağıra şarkı söylemeyi özlüyorum… Bir kaç yıl önceki bir tık daha cahil ama daha umutlu halimi özlüyorum… Koronadan önceki zamanları özlüyorum… Öğrenci olmayı özlüyorum…. Tenefüslerde arkadaşlarımla takılmayı özlüyorum…. Hocaların arkasından dedikodu yapmayı özlüyorum… Annemle aramın iyi olduğu ya da öyle olduğunu düşündüğüm zamanları özlüyorum…. Teyzemle geçirdiğim araba yolculuklarını özlüyorum… Bazen Erzurumun soğunu özlüyorum… Her gün uyanıp ekonomiye küfretmediğim zamanları özlüyorum… Alım gücümün yüksek olduğu ya da olduğu zamanları özlüyorum… Marketten sebze ya da süt alırken fiyatına bakmadığım zamanları özlüyorum… Çalışmayı ve önceden çalıştığım yeri özlüyorum… Abimi mutlu gördüğüm zamanları özlüyorum… Arkadaşlarımı özlüyorum…. Onlarla kahve içip aptal şakalara kahkahalarla gülmeyi özlüyorum… İçimden bir sesin “ders çalış” diye dürtmediği zamanları özlüyorum… Kafamın rahat olduğu zamanları özlüyorum… Heyecanla uyandığım sabahları özlüyorum… Tüm gün otome oyunları oynayıp gerçek hayatta da böyle adamlar olsa ya diye hayal kurduğum zamanları özlüyorum… Bu blogun ilk zamanlarındaki halimi özlüyorum…. 20’li yaşlarda bu kadar çok özlediğim şeyin olması normal mi? Ve özlediğim şeylerin çoğunun kişiler ve eşyalar yerine duygular olması doğal mı? Bir yetişkin mi oldum yoksa?
Ama bu yazıda birini seçip anlatmam gerekiyormuş… Bir kaç yıl önceki bir tık daha cahil ama daha umutlu halimi özlüyorum demiştim. Gerçekten çok cahilmişim ama cesurmuşum. Ne ara böyle umutsuz oldum yine? Niye hiçbir şeye karşı bir hedefim arzum yok, varsa da öğlene kadar bitiyor. Ne değişti hayatımda geçen günlerden başka? Bunun üzerine biraz daha düşünmeliyim ama başka gün düşüneceğim çünkü sırada on dokuzuncu günü yazmam lazım…
İlk aşkım.
Benim ilk aşkım platonikti. Ve platonik kaldı. Çok farklı hayatlar sürüyorduk… Çok güzel gözleri vardı. Yeşile çalan gözler. Her yerde her rengi bir ara onun gözlerine benzetirdim. Sonra bitti. Başka bir yere gitti, birini buldu. Galiba onu sevmeyi ve sevebilmeyi ondan daha çok sevdim. Sonra instagramdan bir süre takipleştik. Yıllar sonra farkettim ben onu hala takip ediyorum ama o beni takip etmiyormuş. Ben de takip etmeyi bıraktım.
İlk aşkım aşk bile değil çoğuna göre… Anlatılacak bir yanı da yok. Ama yazarken zorlandım. Hala anlamıyorum neden onca kişi varken onu sevmişim diye? Galiba kalp kimi seveceğini seçemiyor.
Yarın görüşmek üzere
-Alumina
Bir Hayalperestin Eskiz Defteri 